Suç ortaklığı, hırsızlık, ihanet, sadakatsizlik, romantizm, aldatma. Tüm bunlar… bir Shakespeare oyununun özellikleri mi? Belki bir pembe dizi? Pek değil, en sevdikleri aksesuarları bin dolarlık tasarım ayakkabılar ve şeker rengi taytlar olan bir grup tiki lise öğrencisi hakkında bir dizisinden yana şansınızı deneyebilirsiniz. Elbette orijinal Gossip Girl’den bahsediyorum.
Dizi ben altı yaşındayken yayınlanmasına rağmen, Constance Billard ve St. Jude’s’daki öğrencilerle pek çok ortak noktam olduğunu düşünüyordum. Manhattan’da okula gittim, Katolik kız öğrenci üniformasıyla şehirde dolaştım ve binlerce diğer liseli gibi ekibimle birlikte New York sokaklarında gezdim. Her ne kadar Yukarı Doğu Yakalı olmasam da (burslu öğrenci) ve West 13th’teki mezun olduğum okula en yakın müze Whitney’de olsa da, en azından eski uğrak yerlerimden birkaçını ekranda göreceğimi ve nostalji dalgaları hissedeceğimi düşündüm. Nereli olurlarsa olsunlar, tüm şehirli gençler okuldan sonra bir dilim dolar pizzası ve Arizona Çayı atıştırırdı, değil mi? Görünüşe göre yanlış!
Blair Waldorf, Serena van der Woodsen ve New York’un kurgusal yüzde birini izlemek ateşli bir rüyaya girmek gibiydi; dramatik, yüksek riskli, olay örgüsünün çalkalandığı ateşli bir rüyaya. Ama kendimi kaptırdım ve kesin olarak söyleyebileceğim şey asla ama asla sıkılmadığımdır.
İşte Gossip Girl’ün 1. Sezonunu izledikten sonra düşündüğüm her şey.
Bu kadar çok sahnenin beni şaşırtacağını beklemiyordum.
“Chuck Bass kötü ve aşağılık biri.”
Kalbi kırık Chuck’ın, Blair’in neredeyse hamile olduğunu Gossip Girl’e açıkladığında yazdığım ilk şey buydu. Gerçekten de şalterlerin attırıldığı bir andı: Bir saniye önce Blair onu küçümsüyordu ve hemen ardından Motorola Q’suyla mesaj atarak Blair’in planını patlatmak adına harekete geçti.
Ayrıca, Constance Billard kızlarının sıradan komplo ve entrikalarına aşina olduğumu düşünsem de Georgina Sparks’ın resme girmesine hazırlıklı değildim. Dan’i etkilemek için ağladığında, hiç yoktan bir erkek arkadaş-tacizci hikayesi uydurduğunda, telefonunun bataryalarını çıkardığında ve sonra Serena’nın onunla kulüplere geri dönmesi için onunla takıldığında… Yukarı Doğu Yakası’nın en kötüsünü henüz görmediğimi biliyordum. Georgina’nın davranışları ne kadar rahatsız edici olsa da bu kızın bir yeteneği olduğu açıktı. Belki de bu yeteneğini ergenlik kurnazlığı yerine bir Hollywood kariyerine yönlendirmeliydi.
2000’lerin Modası Geri mi Döndü? Yoksa Çok Uzun Zamandır Renkli Çoraplara mı Bakıyorum?
Muhtemelen bu ay New York sokaklarında 2010’lardan bu yana gördüğümden daha fazla renkli külotlu çorap gördüm (dürüst olmak gerekirse, belki üç kez kırmızı tayt gördüm) ve Gossip Girl hakkında bildiğim tek şey dizinin bu trendi ikiye katladığıydı.
Blair, Constance’a üniformasının altında kırmızı çorapla geldiğinde, Jenny’nin hükümdarlığı sırasında bile onun grubundaki diğer herkesin parlak, şeker renkli taytlar giymesi an meselesiydi. Ama belki de diziyle ilgili en gerçek dışı şey -sürekli taksiye binilmesine rağmen kimsenin trafiğe takılmamasının yanı sıra- üniforma kontrollerinin olmamasıydı.
Lily ve Rufus Hiç Başaramazsa, Belki Dan ve Serena Başarır…?
İki van der Woodsen-Humphrey çifti arasındaki paralellikler sezon ilerledikçe daha da belirginleşti. Serena’nın annesi ve Dan’in babası birbirlerinin ilk aşkı olmakla kalmadı, aynı zamanda her iki nesil de elitist van der Woodsen anaerkilinden ayrılmaları için baskı gördü çünkü Humphrey’ler paradan gelmiyordu.
Ancak Lily ve Rufus sonunda birbirlerinden ayrılırken, Serena ve Dan en azından bir süreliğine birbirlerine tutundular. Birinci sezonun sonunda Georgina onları ayırdı ama ben hala ilişkilerini yürütebileceklerine dair umudumu koruyorum…
Georgina Sparks’ın Alaşağı Edilmesi Sezonun En Tatmin Edici Sahnelerinden Biriydi
Karmaşık kelimesi Nate, Blair, Serena ve Chuck arasındaki ilişki ağını anlatmaya yetmez bile. Yine de geçmişlerine rağmen, hepsi onlara bulaşan herkesin bedelini ödeyeceği konusunda hemfikirdir. Serena, Nate, Chuck ve Blair’e Pete’le geçirdiği o meşhur geceyi itiraf ettiğinde ve Georgina’nın bu olaydaki çarpık parmağını ortaya çıkardığında, düşmanların Georgina’yı alaşağı etmek için bir araya geldiğini görünce, kendi kendime dürüstçe şöyle düşündüm: Demek bu Yukarı Doğu Yakası’nın Avengers versiyonu!
Ve sadece söylemek için: Şeytani zekasına ve hor görülen bir kadının tüm intikamcı ısrarcılığına rağmen, işin içinde manipülasyonun gerçek annesi, yani Blair varken Georgina’nın Serena’ya yaptığı şantajın yanına kâr kalmasına imkân yoktu.
Her Bölümün Final Montajının Müziği Eşsiz
Blair ve Chuck’ın limuzin sahnesinin müziğini yapan Sum 41’in “With Me” şarkısının emo stilinden, yakın zamanda ayrılan Dan ve Serena’nın Lily ve Bart Bass’ın düğününde bir nevi son danslarını yaparken çalan Death Cab for Cutie’nin “The Ice Is Getting Thinner” şarkısına kadar, hiçbir şey Yukarı Doğu Yakalıların 00’ların hitleri eşliğinde ağır çekimde kurgulanmasını izlemek kadar keyifli bir şey olamaz.
Yukarı Doğu Yakalılar İçin Üzülmeli miyim? (Çünkü ben üzülüyorum!)
New York’un kurgusal über zenginlerinin pek çok kusuru var – yasal sorunlardan bahsetmiyorum bile. Blair Waldorf ile karşı karşıya gelmek ya da Chuck Bass’in görüş alanına girmek isteyeceğimi hiç sanmasam da, bu gençlerin sadece sosyal durumlarda kullanılsa bile, korkutucu derecede keskin hayatta kalma becerilerine sahip olduklarını inkar edemem.
Örneğin, eminim çoğu kişi lise grubunuzla ters düşmenin ya da okulun gizli havuz partisine katılmamanın dünyanın sonu olmadığı konusunda hemfikir olsa da, Yukarı Doğu Yakası’nın gençleri için önemli olan tek şey itibardır. Bu, en iyi öğrencilerin SAT sınavlarını sabote ederken ya da Metropolitan Sanat Müzesi’nin merdivenlerinde hiyerarşik oturma düzenleri oluştururken Blair’i desteklediğim anlamına gelmiyor. Ama Gossip Girl dünyasına çekilmek, Yukarı Doğu Yakası’nda hayatın ne kadar acımasız olabileceğini ilk elden bilmek anlamına geliyor. Görünüşünü korumak için dikiş makinesini satan ve Valentino marka bir elbise çalan Jenny’ye sempati duymamı sağlayan da buydu. Değerli olduğunu kanıtlamak için bunların hiçbirini yapmak zorunda olmadığını biliyorum ama neden başka seçeneği olmadığını bu kadar içten hissettiğini anlıyorum. (Ve evet, bu nedenlerden biri de Blair’di.)
Sonunda, Gossip Girl Kim? (Şimdiden Şüphelerim Var)
Dizinin çok uzağında değilim ve Dedikoducu Kız henüz tanışmadığım bir karakter olabilir, ancak bildiğim karakterlere dayanarak tahmin etmem gerekirse…
Blair ve Serena’yı elemek için idari bir karar veriyorum; Gossip Girl’ün blogunda çok belirgin bir şekilde yer alıyorlar. Serena’nın suçlamalardan kaçtıktan sonra New York’a dönüşünü yazacağını sanmıyorum; ve Blair de hayır çünkü – manipülatif bir deha olmasına rağmen – işlerini bizzat halletmeyi sevdiği ve hedefini ele geçirdikten sonra sorumluluğu üstlenmekten zevk aldığı hissine kapılıyorum.
Belki de Jenny’dir – zaman zaman blogdan ters tepki almasına rağmen, Yukarı Doğu Yakalıların yakın çevresine tüm olayları bilecek kadar yakındır. Nasıl olur da bir birinci sınıf öğrencisi son sınıf öğrencileriyle takılır? Constance/St. Jude’s krallığının nasıl işlediğini tam olarak bildiği için olabilir mi?
Ama bence Vanessa ya da Dan de olabilir. Vanessa, çünkü Vermont’tan uzaktan kolayca blog yazabilirdi. Okuyucular Dedikoducu Kız’ın bir öğrenci olduğuna inanıyor, ama o her zaman ipuçları alıyor ve Dan’in bilgilerinden yararlanıyor olabilir. Ayrıca, yakın çevreye fiziksel olarak yakınlaşıyor ve hatta Dan aracılığıyla onlar hakkında bir belgesel üzerinde çalışmaya başlıyor – son şüphelimiz.
Serena’nın parlak zırhlı şövalyesi ve sorgulanamaz ahlaki pusulaya sahip birkaç karakterden biri olduğunu biliyorum. Ama Dan her konuştuğunda aklıma Netflix’in You dizisindeki Penn Badgley’nin katil sapık karakteri Joe Goldberg geliyor. Her ne kadar önyargılı ve Gossip Girl ile tamamen alakasız olsa da, Joe da iyi adam rolünü mükemmelleştirdi!
Yine de, Yukarı Doğu Yakası ve Brooklyn dünyasının sadece yüzeyini sıyırdığıma dair içimi kemiren bir his var.
Yani, bir dahaki sefere kadar? XOXO.
