Bu yıl da o denli oldu! tekrar yağdı yağmur fakat panayırın sevincini kaçıramadı! Her yıl Mayıs’ın 26’sında kasabanın çabucak dışındaki büyük alanda kurulan Ayvacık (Çanakkale) Panayırı’ndan kelam ediyorum. Çok eskilere dayanan panayır geleneği hala sürüyor buralarda. Yılda bir sefer kurulan, hem alışveriş hem de cümbüş imkanı sunan bu çok renkli panayırı evvelce beri Ayvacık ve Assos civar köylüleri hele de çocuklar iple çekerlermiş. Büyükler bir yıllık gereksinimlerini karşılamak üzere alışveriş yaparken çocuklar salıncak kuyruğuna girermiş. Çoban kepeneği, hayvanlar için çanlar-renkli boncuklar, urganlar, sepetler, kuş kafesleri, halı ve giysi başta olmak üzere hepsi de el üretimi eserler satılırmış. Oğlan çocukları düdük almak için sabırsızlanırken pazara götürülmeyen çocuklar sabırsızca simit ve şeker yolu gözlermiş meskende, birde günlerce anlatılacak panayır kıssalarını ancak en çok da macuncunun konuta getirilemeyen hoş rengarenk macunlarını.
Sivrice’de pek çok kişiyi panayır heyecanı sarmıştı yeniden. Biz de oteldeki ( www.terrazoe.com) birtakım konuklarla birlikte şemsiyeler elimizde gittik panayıra. Geçmişten bugüne çok şey değişmişse de Ayvacık Panayırı hala çok renkli hala çocuksu bir uçarılığa davetkar. El yapması eserlerin birçok artık bulunmuyor, her şey fabrikasyon ancak muhtaçlık karşılıyor… adeta açık hava AVM’si, iğneden ipliğe ne ararsan var: mutfak eşyaları, plastik leğenler, giysiler, iç çamaşırları, makine halıları, kumaşlar, oyuncakçılar ve bir de yörede müddet gelen hayvancılık nedeniyle hala aslı bozulmamış olan çanlar, cam boncuklar, yün urganlar. Günün sürprizi ise yöre köylerdeki sandıklardan toplanmış çok eski el işlemeli yastıklar, örtüler ve giysilerin satıldığı tezgah. Beraberimizdeki Alman konukları da görünce coşuyor satıcı bayan ve torbalardaki sergilenmeyen eserleri de açıyor; hem gözümüz hem gönlümüz bayram ediyor bu eskiye, yaşanmışlığa, en çok da emeğe dair modülleri görünce.
Alışveriş kısmından cümbüş kısmına hakikat seğirtiyoruz. Lunapark kurulmuş, çocuklar sevinçle koşturuyor; niyetçi, küçüklere tavşan yavrularını sevdirip büyüklere niyet çektiriyor; öte tarafta kaleye geçmiş şortlu roman kızlarına şut çekiyor yöre delikanlıları sigara kazanmak için. Macuncu hala var pirinç kenarlı cam tablasıyla lakin macunların renkleri hiç çocukluğumuzdaki üzere değil günümüzdeki yapay boyalar bu türlü boyuyor şekeri tahminen de!! İlerideki tezgahta taze saray helvası satılıyor; önündeki masada dört genç adam ellerindeki şeker, tereyağı ve undan oluşan helva hamurunu yün ipliği sarar üzere çekiştirip döndürüyorlar ta ki helva son halini alana kadar. Yaklaşıp bir kesim “şeker yününü” arsızca ağzıma atıyorum, helva ustaları gülüşürken tereyağının eşsiz lezzeti başımı döndürüyor. Ustalar helva çekmeyi sürdürürken bu “leziz gösteriyi” hayranlıkla seyrediyoruz hepimiz.
Akşam olmaya başladı, panayır alanı ışık, ses ve insan seli artık. Sırada panayırın geçmişten bugüne değişmeden kalmış en” lezzetli” geleneği oğlak çevirme var. Evvelden en çok da oğlak çevirme için giderlermiş panayıra erkekler. Nar üzere kızarmış oğlak eti yiyip içki içerek kutlarlarmış baharı, gün ışıyana kadar sürermiş cümbüş. Büyük çadırlardan birindeki masalara oturduk bizde; odun kömüründe pişen oğlağın kokusu dolduruyor çadırın içini. Ramazana’a denk geldiği için içki yok fakat oğlak eti hala çok lezzetli.
Artık köyümüze dönme vakti; ellerimizde alışveriş torbaları damağımızda oğlağın kömür ateşiyle buluşmuş efsane tadı, içimizde çocuksu bir sevinç. Yağmur yine başladı! kimin umurunda….
